Rozdział 2 - New life

Beta: Wyidealizowana.

Ostrzeżenia: Wulgaryzmy.

"Na­wet gdy­by zły los miotał na­mi jak rwąca rze­ka miota łupinką orzecha, nie traćmy nadziei… 

Zaw­sze jest ja­kiś brzeg do które­go za­winiemy by roz­począć no­we życie... "

              - Dzień dobry - powiedział jakby znudzonym głosem. Kim on jest? Co mi się rzuciło w oczy to jego czarne oczy niczym u diabła. Lucy dużo mi mówiła o czarnych oczach. 'Jeśli kiedykolwiek spotkasz czarne oczy, miej świadomość, że nadejdzie piekło." - Przybyłem poinformować pannę o tym, iż zostanie panna odesłana do domu dziecka. Do tego samego, z którego pannę zabrano. - Dodał grobowym tonem głosu. Ja... do domu dziecka? Nie, nie proszę! Nie chcę tam wrócić! Dlaczego Boże wystawiasz mnie na takie próby? Chcesz wiedzieć czy dam radę?

              - Nie wrócę tam! - pisnęłam odchodząc kilka kroków od drzwi, jakby to miało mi w czymś pomóc.

              - Nie masz wyjścia - rzekł ignorując mój strach. Podszedł do mnie. Staliśmy twarzą w twarz. Czułam jego oddech na mojej skórze. Złapał moją dłoń, tak mocno aż syknęłam z bólu. Był silny. Siłą wyprowadził mnie z domu i wcisnął mnie do samochodu. Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam. Strach mnie sparaliżował. To porwanie!

              - To porwanie! Proszę mnie wypuścić! - krzyczałam przerażona. Chce do Lucy! Z moich oczy popłynęły łzy. - Wypuść mnie ty psycholu! - piszczałam przestraszona. Czy tak się zachowują z opieki społecznej czy czegoś tak? Nie. Chwila a jak to naprawdę jakiś porywacz albo morderca? Nie, nie dramatyzuj Park Jiyeon! To zwykły człowiek, który chce ci pomóc.

               - Siedź cicho, mała dziwko! Gdybym mógł już leżałabyś w ziemi. Niestety jesteś potrzebna mojemu szefowi. - syknął wkurzony. Co?! Potrzebna szefowi?! To prawdziwy porywacz! Boże pomóż mi! Wcisnęłam się w siedzienie, by być jak najdalej od niego. To będzie mój koniec, prawda? Dlaczego ja?! Łzy ciekły po moich policzkach. On chce mnie zabić? Błagam nie!

"Po­tem, przez następne miesiące wy­dawało mi się, że żyję za karę. Niena­widziłam po­ranków. Przy­pomi­nały mi, że noc ma swój ko­niec i trze­ba zno­wu radzić so­bie z myślami."

              Kurwa co za debile! Jak można spierdolić taką prostą sprawę?! Ja pierdole zaraz im głowy poobrywam! Przecież jak nasz szef to zobaczy to nas pozabija! A kto będzie miał najbardziej przerąbane?! No oczywiście, że ja! 

               - Kurwa! Już po nas! - wykrzyczałem wkurzony. Jak mogli to zawalić?! Przecież to tylko porwanie! Dobra uspokój się Him... weź głęboki wdech i wydech. Sam ją porwiesz albo wyślesz na tą akcję Zelo. Kurwa! Przecież Junhong to debil! Boże ześlij mi kogoś z normalnym tokiem myślenia! 

                - Wcale nie, Bangie porwał już jedną z nich! - rzekł Youngjae robiąc coś na telefonie. Dzięki Boże za Youngguka! Jako jedyny umie coś robić, a nie wszystko spieprzać! 

                - A co z drugą? Poza tym czemu Jung chce takie paskudy? Kto by je kupił? - Zaśmiał się gorzko Uppie. Miał rację one niczego w sobie nie mają! Tylko okrągłe tyłeczki, nic więcej! Chociaż gdy tak przypomnę sobie zdjęcia to one były całkiem do przyjęcia, porównując ich do innych. Mimo wszystko żaden facet ich nie odkupi od nas, nawet na jedną noc! 

                - Nie da się jej porwać! Normalnie zawsze jest z kimś! - warknął Up. Czyli mamy doczytanie z osobami trzecimi? Świetnie. Coś czuję, że te dwie jędze zniszczą nasze życie. 

                - Masz je znaleźć! Nie obchodzi mi jak! - krzyknął szef, kiedy nie wpadliśmy na ich ślad. Niestety jak widać zależy mu na nich, ciekawe dlaczego? - Musisz poruszyć niebo i ziemię, ale mają tutaj być, zrozumiałeś?! - Spytał mrużąc gniewnie oczy. Kiwnąłem głową na znak zgody. Muszę je znaleźć, ciekawe tylko jak! Nie znam imion wiem tylko jak wyglądają! Po co ja w ogóle należę do tego gangu? Ach, no tak, ponieważ dużo kasy można zdobyć! - Jak dacie mi je, dam wam milion dolarów. Zgadzacie się na taki układ? - spytał zasiadając na swoje krzesło. Jego ciemne jak noc oczy był skierowane na moją osobę. W dłuż mojego kręgosłupa przeszły zimne dreszcze. Jest bardzo tajemniczą postacią, nikt nie wie do czego jest zdolny. Jest nie przewidywalny i bardzo sprytny. Jedynie co nasz gang o nim wie to, to, iż jako nastolatek zamordował swoich rodziców i jakoś jeszcze parkę. 

               - Dostaniesz je - oznajmiłem zimnym tonem głosu. Jung Daehyun, największy postrach całej Azji jak i Europy, kto by mu odmówił na sto procent by długo nie pożył. Handluję żywym towarem, dlaczego pewnie potrzeba mu dziewczyn. Pewnie chce je sprzedać jakiś obleśnym facetom. Jednak mam to gdzieś, nie obchodzi mnie los innych ludzi. W moim świecie trzeba dbać tylko o samego siebie, inaczej czeka cię śmierć. 

               Razem z chłopakami stałem koło bramy i czekałem na przybicie Younga z tą nową dziwką. Westchnąwszy ciężko spojrzałem w stronę domu. Od razu zauważyłem naszego szefa w oknie. Pewnie także czekał na nową zdobycz, jednak jego wyraz twarzy pokazywał satysfakcję i jakieś jeszcze uczucia, których nie umiałem odczytać. Ten facet jest chory psychicznie! Po co mu te dziewczyny? Dlaczego są takie ważne? Nie rozumiem tego! Zawsze jak przywozimy nowy towar Hyun jest obojętny a teraz? Stoi w oknie i szczerzy się jak głupi do sera! To wszystko jest jakieś takie dziwne. Zresztą czego mogę się spodziewać po szefie największego gangu w całej Azji? Wszystkiego. 

     /

"Niena­wiść jest naj­subtel­niej­szą formą gwałtu."   

             Siedziałam zamknięta w ciemnym pokoju bez jakichkolwiek okien. Ciemność nie przeszkadzała mi za bardzo, nawet była całkiem przyjemna. Niestety stan mojego umysłu, był w rozsypce. Wszędzie widziałam przerażające oczy mojego porywacza. Przepełnione czystą nienawiścią! Pierwszy raz w życiu się tak boję! Pewnie chcą mojej śmierć, prawda? Jak w horrorach. Jedna myśl mnie pociesza, będę blisko Lucy. Na wspomnienie kobiety po moich policzkach spłynęły łzy. Chciałabym być jak kot zawsze spadać na cztery łapy. 

               Nagle do moich uszu doszło skrzypnięcie drzwiami. Ktoś wszedł do środka! To już mój koniec? Przynajmniej nie będę czuła już więcej bólu.  

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Od autora: Przepraszam was za ten rozdział, jakoś w mojej głowie on lepiej wyszedł niż w rzeczywistość. Liczę na jakieś komentarze. Do zobaczenia!