Rozdział 3 - "Welcome to the new world. Our common the way ..."

Beta: Wyidealizowana. 

"Budząc się każde­go dnia, wy­ruszasz w drogę. Za­sypiając, możesz prze­liczyć prze­byte ki­lomet­ry rozmów, zachwytów, kłopotów, roz­myślań. Jeśli każde­go ran­ka wiesz, dokąd i dlacze­go tam chcesz dot­rzeć, cze­ka cię ra­dość niena­darem­nej drogi."

              Wszedłem do środka, a moim oczom ukazała się najpiękniejsza kobieta na ziemi. W końcu będzie moja i tylko moja. Znam ją bardzo długo, ona mnie nie. Widziałem ją tysiące razy, ona nie. Słuchałem jej głosu miliony razy, wiem o niej wszystko! Mam setki jej zdjęć, nagrań. Kocham ją! Normalnie każdy pomyślałby, że jestem chory psychicznie, ale uwielbiam jej osobę. Jest moim życiem.

              - Witam w nowym świecie. Naszym świecie. - zarzekłem uśmiechnięty od ucha do ucha. W końcu ją mam na własność. Tyle lat na to czekałem! Tyle godzin poświęcałem na oglądanie jej urody! A teraz należy do mnie! Podniosła na mnie swój wzrok. Jej czekoladowe oczy świeciły w ciemnościach pokoju. Czułem jej strach. W oczach miała łzy, lecz dzielnie je wstrzymywała. Jaka ona dzielna! Ona jest taka idealna!

              - Tyle lat czekałem na ciebie, lecz nie umiałem dużej. Jesteś moja, tylko moja! - krzyknąłem podchodząc do trzęsącej się dziewczyny. Kucnąłem przy niej, z bliska jest jeszcze bardziej pociągająca. Delikatnie przejechałem po jej policzku palcami. Ma delikatną i aksamitną skórę, taką jak sobie wyobrażałem. - Nie bój się, nie skrzywdzę cię. - Powiedziałem uspokajająco. Taka piękna.

               - Wypuść mnie z stąd - powiedziała drżącym, melodyjnym głosem. Uśmiechnąłem się lekko do niej. Przypuszczając jej prośbę koło uszu. Nie oddam jej nikomu innemu!

               - Kochanie, teraz będziemy razem. Przeznaczenie nas sobie zapisało, musimy się go słuchać, nieprawdaż? Nasza miłość przedzielona została nam w dniu naszych narodzin. Po prostu nie walcz, daj się ponieść. - rzekłem obserwując jej reakcje. Nic nie odpowiedziała, nawet nie drgnęła. Pewnie nad tym myśli. Niebo jest za naszą miłością. Grzechem by było odpuścić sobie to uczucie! Ono pokieruje nas do szczęścia, da nam siłę do walki! Powinna to zrozumieć! Wiem, że to dla niej ciężki czas. Słyszałem o śmierć tej starej babki, która się nią zajmowała. Szczerze powiedziawszy tylko czekałem na jej śmierć, by móc mieć blisko Jiyeon. A ta starucha uniemożliwiała mi to! Jednak Bóg stanął po mojej stronie i pozwolił na pierwszy krok. To kolejny dowód na istnienie przeznaczenia, które tylko czekało na połączenie naszych serc!

               - Skąd mnie znasz? - spytała powoli. Jaka ona słodka taka bezbronna i niewinna! Yeon musi zostać moją żoną! Jest taka idealna!

                - Byłem przy tobie cały ten czas. Byłem niczym twój cień. Dziwię się, że mnie nie zauważałaś! Czekałem tylko na znak, byś była obok i odkryłem go! Dwa lata temu w dniu twoich urodzin wyjechałem tutaj by mieć jak cię zdobyć! Wtedy poznałem gang B.A.P i stałem się jego szefem. Od razu po śmierć twojej opiekunki zleciłem porwanie ciebie, byś była tylko moja! Teraz niczego mi nie brakuję, bo mam ciebie. - wyznałem z uśmiechem. Od tej chwili wszystko będzie tak jak sobie to wymarzyłem. Tylko ona, ja i gromadka naszych dzieciaków!

  

"Smu­tek to naj­dziw­niej­sze z uczuć: czy­ni nas bez­radny­mi. Jest jak ok­no ot­warte wbrew naszej wo­li – przy nim można tyl­ko dy­gotać z zim­na. Z cza­sem jed­nak ot­wiera się rzadziej i rzadziej, aż wreszcie całko­wicie sta­pia się z murem."

              Kim on jest? Czego ode mnie chce? Nie znam go! Chyba jest chory psychicznie! Jak można porwać osobę?! Boże dlaczego mnie tak karzesz?! Najpierw Lucy teraz to! To wszystko jest niewiarygodne, jakby wzięte z książki lub tandetnego filmu! 

               - Dobrze, kotku, ja znikam, ale spokojnie wrócę do ciebie - powiedział odchodząc. Cicho odetchnęłam z ulgą. To wszystko jest straszne! Dlaczego nie mogę wiedź normalnego życia? Zawsze coś się popsuję, zawsze! Moje życie nie ma sensu. Dlaczego ja żyję? Jakie moje istnienie ma cel? Mam tyle pytań a żadnej odpowiedź. Chciałabym cofnąć się w czasie i dowiedzieć się wszystkiego. Dlaczego rodzice mnie nie chcieli? Kim tak naprawdę jestem? Po co jestem? Podkuliłam nogi i wtuliłam się w nie.

"Życie jest piękne, tylko trzeba znaleźć jego sens. Cierpienie również jest ważne, ponieważ dzięki niemu stajemy się silniejsi. Wszystko co nas spotka, jest pisane w gwiazdach. Jedyne co trzeba zrobić to pogodzić się z tym i walczyć." 

               Lucy była mądrą kobietą a jej rady dalej krążą w mojej głowie. Chciałabym ją zobaczyć znowu i usłyszeć jedną z jej złotych myśli. Przymknęłam oczy, czując łzy. Nie chce płakać, ponieważ to czas na walkę. Walkę, która zdecyduję o moim losie. Czas zacząć wszystko od nowa z dala od bólu i cierpienia! Czas na szczęście! Muszę walczyć dla siebie samej i dla Lucy! 

              - Dam radę, nie poddam się - szepnęłam zaciskając ręce w pięść.

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Od autora: Dziwny trochę ten rozdział... taki jakiś chory... xD 

W mojej głowie Dae wyglądał trochę bardziej psychicznie. 

Zapraszam do komentowania~~!