Rozdział 1 - Mourning

"Kochać to także umieć się roz­stać. Umieć poz­wo­lić ko­muś odejść, na­wet jeśli darzy się go wiel­kim uczu­ciem. Miłość jest zap­rzecze­niem egoiz­mu, za­bor­czości, jest skiero­waniem się ku dru­giej oso­bie, jest prag­nieniem prze­de wszys­tkim jej szczęścia, cza­sem wbrew własnemu."

              Dalej widzę twą uśmiechniętą twarz. Czuję twój zapach. Lucy, dlaczego mnie zostawiłaś? Nie kochałaś mnie już? Byłaś moją jedyną rodziną. Mimo tego, że żyliśmy w biedzie. Pomagaliśmy sobie nawzajem. Byłaś moją podporą! A teraz zostałam sama sobie. Nie mam za co żyć, niedługo mnie wywalą na zbity pysk z mieszkania! Jak ja mam sobie poradzić? Lucy, co ty byś zrobiła na moim miejscu? Jestem niepełnoletnia! Kto by dał mi pracę? Dlaczego życie jest takie trudne? Na sto procent czeka mnie dom dziecka! Nie ma innego wyjścia.... nie ma.
              - Kochać to także umieć się rozstać. - Przeczytałam na jednym ze zdjęć nieboszczki. Coś w tym jest, lecz ja nie umiem. Nie umiem zostawić wspomnień za sobą! Może to sprawia, iż jestem słabą osobą, ale taka prawda. Nie mogę zapomnieć o tak wyjątkowej osobie jaką była Lucy. Dlaczego los nas rozdzielił? Twoja choroba była groźna, ale się jej poddałaś, dlaczego? Mogłaś z nią walczyć! Wspierałabym cię! "Na zawsze razem..." - Co za bzdura!

"Są ludzie, którym szczęście mig­nie tyl­ko na mo­ment, na mo­ment tyl­ko się ukaże po to tyl­ko, by uczy­nić życie tym smut­niej­sze i okrutniejsze."

              Szczęście - Szczęście jest emocją, spowodowaną doświadczeniami ocenianymi przez podmiot jako pozytywne. Oto jest definicja słownikowa. Dla mnie szczęściem jest bliskość ukochanej osoby. Dostałam szansę od losu i straciłam ją. Żyłam cierpieniem prawie całe życie, ale kiedy pojawiła się Lucy posmakowałam miłość, szczęścia. Nie mogę uwierzyć, że jej już nie ma! Życie daje man szansy na lepsze, niestety również je zabiera. Zero sprawiedliwość na tym świecie. Czy Lucy jest szczęśliwa? Oby mimo tego, iż to boli chce by było jej jak najlepiej.
              - Czy to czas się pożegnać? - Spytałam sama siebie. Mam tak po prostu zostawić to wszystko za sobą, ale czy jestem gotowa? Z moich oczu popłynęły łzy. Nie wiem co mam zrobić! Jeszcze nigdy nie byłam tak rozdarta! Tęsknie za nią. Bardzo.

"Nic z te­go, wra­cają tyl­ko chwi­le. I naj­częśćiej nierucho­me jak zdjęcia. Tęskno­ta za ni­mi jest jak krzyk." 

              Zdjęcia walają się po całym pokoju a ja płaczę nad nimi. Chyba nie ma nic gorszego niż stracenie najważniejszej osoby na świecie! Moje jeszcze młode życie staje się piekłem! Chce znowu być w jej opiekuńczych ramionach! Chce poczuć, że nie jestem sama! 

               Moją rozpacz przerwał dzwonek do drzwi. Wstałam z twardej, brudnej podłogi i podeszłam by otworzyć. A przede mną stał facet w garniturze.

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Od autorki: Dziękuję za komentarze, które pojawiły się pod prologiem! Bardzo wam za to dziękuję!

Mam nadzieję, że nie zawiodę was z następnymi rozdziałami!

Przepraszam, że ten rozdział jest taki krótki, ale taki miałam plan, sorry. 

Na pocieszenie zdradzę wam, iż rozdział 2 będzie długi i pełny niespodzianek! Przy okazji sorry Eleno, że nie dałam ci do sprawdzenia rozdziału, lecz sprawdzałam go z kumplem! :D