Prolog - We are born to live, we live to die.

Beta: Wyidealizowana.

             

              To nie możliwe! To nie może być prawda! Ona nie może mnie zostawić! Nie może! Co ja bez niej pocznę? Nie mogę bez niej żyć! To jedyna osoba, która się mną interesuję, nie może mnie zostawić! Nie chce zostać sama... nie chce. Ona nie może umrzeć! 

               - Przykro mi, ale nie udało nam się jej uratować - Przede mną stał wyskoki mężczyzna w białym kitlu. Podniosłam na niego swoje zapłakane oczy. Nie uratowali jej. Zostałam sama. Nic do mnie nie docierało. W mojej głowie krążyło tylko jedno i to samo "Ona umarła... nie uratowali jej... nie żyję." Zrozpaczona wstałam z niewygodnego krzesła i uciekłam. Chcę uciec od tego wszystkiego! Chcę wrócić do czasów kiedy byłam razem z Lucy. Ona nie mogła mnie zostawić! Obiecała, że zawsze będziemy razem! Okłamała mnie! 

               "Królewno, nie płacz. Zawsze będę przy tobie. Razem przejdziemy przez te trudne chwile tylko otrzyj swe łzy. Nie jesteś sama." 

               To wszystko kłamstwa! Och Lucy dlaczego mi to zrobiłaś? Dlaczego... 

               Wbiegłam do ciemnego lasu. Wyczerpana biegiem jak i płaczem padłam na kolana. Lucy proszę wróć do mnie. Nie chcę być sama! 

                - Zostałam sama - wyszeptałam do siebie. Nie mogła mi tego zrobić! Nie nie zgadzam się! Nie chce wylądować w domu dziecka znowu. Tam jest okropnie! Boże zlituj się nade mną! Proszę pomóż mi... nie chcę już więcej płakać! Nie chcę cierpieć! Chcę posmakować szczęścia, chociaż ten jeden raz mnie wysłuchaj! 

                - Lucy, dlaczego mnie zostawiłaś? Dlaczego?! - krzyknęłam w pochmurne niebo. Moje serce krwawi, dusza odeszła. Jestem wrakiem, nic nie wartym śmieciem! Lucy.... uratuj mnie ten ostatni raz! Proszę! Moje życie straciło sens... śmierć zabrała mi najważniejszą osobę na świecie. Jedynego człowieka na ziemi, który był ze mną. Rodzice mnie zostawili, nie chcieli mnie! A teraz Lucy odeszła! Boże, dlaczego mnie tak każesz?! 

                - Lucy...Lucy... Lucy! - krzyczałam w swoje ręce. To koniec. 

"Ziemia coraz więcej pragnie ciała ludzkich mas,

nikt nam nie powiedział, jak długo będziemy żyć,

do jakich rozmiarów ciągnęła się będzie życia nić.

Nikt nam nie powiedział, kiedy mamy się pożegnać,

i ile mamy czekać, aby znowu się pojednać,

ramię w ramię nawzajem siebie wspierać,

rodzimy się, by żyć, żyjemy, by umierać.

Aniele śmierci, proszę, powiedz mi,

czemu w stosunku do nas jesteś obojętny,

najlepsze są dla Ciebie młode ofiary,

nigdy nic Ci nie zrobiły, a traktujesz je jak psy.

Zobacz! Ile miłości w każdym człowieku,

nie jeden by chciał przeżyć choć pół wieku,

i nie jednemu od wielu lat najbliższych ziomów brak,

ciężko pogodzić się z tym"

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^



Od autorki: Witam wszystkich na moim drugim blogu! 
Oto jest prze smak tego co będzie się działo!
Hmm.. co tu jeszcze dodać? Zapraszam do komentowania xD
\Rozdziały będą dodawane co tydzień/dwa tygodnie, jakoś tak.